neem je tijd
Door: De Heilige Drievuldigheid
Blijf op de hoogte en volg KirstenSaarLies
03 November 2009 | Australië, Port Macquarie
Beste geïnteresseerden,
Het is weer dringend tijd om onze blog up te daten. Het moet iets meer dan een week geleden zijn dat we Canberra bezochten. De plek werd ons door vele Australiërs afgeraden, ze zijn niet echt enthousiast over hun hoofdstad aangezien er vooral administratieve gebouwen te zien zijn en paradijselijke zandstranden ontbreken. Toch konden we deze stad niet links laten liggen. Alleen al omdat de zon er scheen, sprak ze ons wel aan. Een dagje lang verdiepten we ons in de Australische politiek (via een bezoek aan het parlementsgebouw) en in de Australische geschiedenis (door een bezoek aan het War Memorial Museum).
Deze citytrip was echter slechts een voorsmaakje voor het echte werk: Sydney. Luke (zie vorig verslag) deed ons het voorstel om ons geliefde busje op zijn oprit in een voorstad van Sydney achter te laten. Dit sloegen we uiteraard niet af. Rondhotsen in een stad met 4 miljoen inwoners leek ons net iets te gewaagd. De Australische gastvrijheid “verplichtte” ons zijn familie nog even gedag te zeggen. Binnen werden we verwelkomd door Lukes vrienden. Even later kwam vader Thompson ook uit bed, nadat Luke even gecheckt had of deze zijn broek wel aanhad. :) Lang konden we van de gezelligheid niet genieten, want er stond ons nog een lange rit naar het city centre te wachten. Door een treinstaking moesten we de plaatselijke, toch wel vrij marginale bevolking (lees: geblondeerde Chinees met kort haar + lange vlecht, zingende Indische sopraan, een man die zijn spierballen en gebalde vuisten toont aan zijn pasgeboren kind en andere intrigerende personages) op de bus vergezellen.
Onze eerste avond kunnen we kort samenvatten: het eten in Chinatown maakte ons letterlijk ziek (bergen gefrituurde king prawns met look en veel darmkanaal) , we werden overdonderd door de pracht van het Opera House en de Harbour Bridge by night, en na enkele weken peis en vree werden we overweldigd door grote hordes feestgangers. De verrassing was compleet toen de volgende dag het ergste onweer van het voorbije jaar losbrak met overstromingen als gevolg. :) Om toch iets of wat droog te blijven, gingen we met veel plezier naar de musical Wicked kijken. Prachtig! De volgende dagen was het weer wat beter en konden we op en top de toerist uithangen: papegaaien aaien in de Royal Botanic Gardens, duizend foto’s van het Opera House nemen, met een warme choco in de hand de Harbour Bridge bestuderen om ze nadien te beklimmen, shoppen (!!!), een bezoekje brengen aan de Belgian Beer Bar en last but not least knappe surfers en lifeguards spotten op BONDI BEACH. :)
Opluchting alom bij het weerzien van ons mooie busje in Lukes bloementuin. Plan: die avond nog naar de Blue Mountains rijden. Werkelijkheid: even verloren rijden en op de parking van de McDonalds overnachten. Het werd al snel ochtend en één voor één gingen we in pyjama de McDonalds binnen om ons toilet te doen. Daarna vervolgden we onze weg richting Blue Mountains. Onderweg stopten we aan de Wentworth falls. Na ontelbare trappen naar beneden, bereikten we een nooit eerder gezien waterspektakel. De tocht terug naar boven ging iets minder vlot, maar na wat inspanning dachten we aan wat ontspanning in een gezellig kroegje op weg naar Katoomba. De ontspanning veranderde snel weer in spanning toen Kirsten het waagde een cola te bestellen. De serveerster keek haar aan alsof ze net Satan had opgeroepen en beantwoorde haar vraag met een koele blik en de woorden “no, we don’t serve coke”. Blijkbaar waren we in een hippie/christelijk/treehugger/Kelly Family café beland, zoals bleek uit krantenartikels en spreuken op de muur (“Your habits define your character… your character defines your Eternal Destiny”). Na een lekkere, maar vooral gezonde maaltijd, kregen we het echter zo op onze heupen van de panfluitachtergrondmuziek dat we de gekke tent snel verlieten om een camping te zoeken. Onze entrée bleef niet onopgemerkt aangezien onze kampeerplek als enige op een heuveltje lag en bovendien met modder omringd was. We hadden veel bekijks tijdens het veelvuldige achterwaartse manoeuvreren en patineren. Toch maakten we hier enkele Hollandse vrienden, Sander en Maarten, waarmee we de dag nadien de Three Sisters rotsformaties van alle kanten bewonderden. ’s Avonds gingen we ook nog een hapje met hen eten en pintjes pakken. Daar vonden we de eerste Australiër die Vilvoorde wist liggen en er al geweest was voor de kermiskoers.
Na een hele dag rijden kwamen we aan in Hunter Valley, een streek bekend om haar wijngaarden. Helaas kwamen we weer te laat voor het Jazz festival. Door de grote opkomst waren alle campings volzet en reden we maar ineens door naar Newcastle. Ook daar hadden we weinig succes en sliepen we voor een camping bij Redhead Beach.
Vandaag namen we onze eerste duik in de oceaan in Myall Lakes National Park. Zalig bakken op een verlaten strand.
Het weer wordt beter en de dieren vettiger, maar zoals ze thuis zeggen: hoe vettiger, hoe prettiger. :) Wordt vervolgd!
Het is weer dringend tijd om onze blog up te daten. Het moet iets meer dan een week geleden zijn dat we Canberra bezochten. De plek werd ons door vele Australiërs afgeraden, ze zijn niet echt enthousiast over hun hoofdstad aangezien er vooral administratieve gebouwen te zien zijn en paradijselijke zandstranden ontbreken. Toch konden we deze stad niet links laten liggen. Alleen al omdat de zon er scheen, sprak ze ons wel aan. Een dagje lang verdiepten we ons in de Australische politiek (via een bezoek aan het parlementsgebouw) en in de Australische geschiedenis (door een bezoek aan het War Memorial Museum).
Deze citytrip was echter slechts een voorsmaakje voor het echte werk: Sydney. Luke (zie vorig verslag) deed ons het voorstel om ons geliefde busje op zijn oprit in een voorstad van Sydney achter te laten. Dit sloegen we uiteraard niet af. Rondhotsen in een stad met 4 miljoen inwoners leek ons net iets te gewaagd. De Australische gastvrijheid “verplichtte” ons zijn familie nog even gedag te zeggen. Binnen werden we verwelkomd door Lukes vrienden. Even later kwam vader Thompson ook uit bed, nadat Luke even gecheckt had of deze zijn broek wel aanhad. :) Lang konden we van de gezelligheid niet genieten, want er stond ons nog een lange rit naar het city centre te wachten. Door een treinstaking moesten we de plaatselijke, toch wel vrij marginale bevolking (lees: geblondeerde Chinees met kort haar + lange vlecht, zingende Indische sopraan, een man die zijn spierballen en gebalde vuisten toont aan zijn pasgeboren kind en andere intrigerende personages) op de bus vergezellen.
Onze eerste avond kunnen we kort samenvatten: het eten in Chinatown maakte ons letterlijk ziek (bergen gefrituurde king prawns met look en veel darmkanaal) , we werden overdonderd door de pracht van het Opera House en de Harbour Bridge by night, en na enkele weken peis en vree werden we overweldigd door grote hordes feestgangers. De verrassing was compleet toen de volgende dag het ergste onweer van het voorbije jaar losbrak met overstromingen als gevolg. :) Om toch iets of wat droog te blijven, gingen we met veel plezier naar de musical Wicked kijken. Prachtig! De volgende dagen was het weer wat beter en konden we op en top de toerist uithangen: papegaaien aaien in de Royal Botanic Gardens, duizend foto’s van het Opera House nemen, met een warme choco in de hand de Harbour Bridge bestuderen om ze nadien te beklimmen, shoppen (!!!), een bezoekje brengen aan de Belgian Beer Bar en last but not least knappe surfers en lifeguards spotten op BONDI BEACH. :)
Opluchting alom bij het weerzien van ons mooie busje in Lukes bloementuin. Plan: die avond nog naar de Blue Mountains rijden. Werkelijkheid: even verloren rijden en op de parking van de McDonalds overnachten. Het werd al snel ochtend en één voor één gingen we in pyjama de McDonalds binnen om ons toilet te doen. Daarna vervolgden we onze weg richting Blue Mountains. Onderweg stopten we aan de Wentworth falls. Na ontelbare trappen naar beneden, bereikten we een nooit eerder gezien waterspektakel. De tocht terug naar boven ging iets minder vlot, maar na wat inspanning dachten we aan wat ontspanning in een gezellig kroegje op weg naar Katoomba. De ontspanning veranderde snel weer in spanning toen Kirsten het waagde een cola te bestellen. De serveerster keek haar aan alsof ze net Satan had opgeroepen en beantwoorde haar vraag met een koele blik en de woorden “no, we don’t serve coke”. Blijkbaar waren we in een hippie/christelijk/treehugger/Kelly Family café beland, zoals bleek uit krantenartikels en spreuken op de muur (“Your habits define your character… your character defines your Eternal Destiny”). Na een lekkere, maar vooral gezonde maaltijd, kregen we het echter zo op onze heupen van de panfluitachtergrondmuziek dat we de gekke tent snel verlieten om een camping te zoeken. Onze entrée bleef niet onopgemerkt aangezien onze kampeerplek als enige op een heuveltje lag en bovendien met modder omringd was. We hadden veel bekijks tijdens het veelvuldige achterwaartse manoeuvreren en patineren. Toch maakten we hier enkele Hollandse vrienden, Sander en Maarten, waarmee we de dag nadien de Three Sisters rotsformaties van alle kanten bewonderden. ’s Avonds gingen we ook nog een hapje met hen eten en pintjes pakken. Daar vonden we de eerste Australiër die Vilvoorde wist liggen en er al geweest was voor de kermiskoers.
Na een hele dag rijden kwamen we aan in Hunter Valley, een streek bekend om haar wijngaarden. Helaas kwamen we weer te laat voor het Jazz festival. Door de grote opkomst waren alle campings volzet en reden we maar ineens door naar Newcastle. Ook daar hadden we weinig succes en sliepen we voor een camping bij Redhead Beach.
Vandaag namen we onze eerste duik in de oceaan in Myall Lakes National Park. Zalig bakken op een verlaten strand.
Het weer wordt beter en de dieren vettiger, maar zoals ze thuis zeggen: hoe vettiger, hoe prettiger. :) Wordt vervolgd!
-
03 November 2009 - 08:38
Katja:
Heb zeer hard gelachen met het stukje over het hippie café! Wij zijn daar namelijk ook beland... Wij voelden ons precies op een filmset, allemaal zo fake en vreemd!
Maa goed, doe zo voort! Superleuk om jullie te volgen! Groetjes -
03 November 2009 - 14:33
Mama S:
Hey, hebben jullie geen foto's van die mooie watervallen en de Blue Mountains? -
03 November 2009 - 14:59
Zusje Marijke:
dames, het was weer bijzonder aangenaam om jullie verslagje te lezen.
Saar, diene Luke, hoe oud is dienen en wat doen zijn ouders? -
04 November 2009 - 09:14
Sara Aan Zus:
31 jaar, ik denk dat zijne pa nie veel doet en ik denk ook dat hij niet echt een strijkhulp zou kunnen zijn :)maar allesinds wel veel ambiance... -
05 November 2009 - 08:09
ELS:
HEY SARAH EN CO AMAAI ZEG DAT ZIET ER DAAR ECHT ZALIG UIT GENIET ER MAAR HEEL GOED VAN HET IS WEL MAAR STILLEKES OP HET WERK ZENNE ZO ZONDER U GROETJES ELS EN TOT BINNENKORT -
07 November 2009 - 10:17
Bea:
Dames, wat een fun!
Het lijkt erop dat jullie wreed goed jullie plan trekken. Ik ben ongelooflijk trots en zie ook wel een beetje groen van jaloezie op die knappe trip. Blijf genieten!
En blijf voorzichtig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
